Yazan: Ayşe Ceyhan Düzgün

 

 

 

 

 

 

Sularımız vardı bizim

Yüzümüzü ortak yuduğumuz...

 

 

Gemiler yüzdürürdük karpuz kabuğundan

Kese kâğıtlarından

İçinde

Pürneşe düşlerimiz eğlenirdi

 

 

Gün ışıyınca

Ya ben biterdim eşiğinizde

Ya sizin ley leyleriniz dolardı bahçemize

Ekmek üzeri yağlı reçel...

Tekini sokakta giydiğimdi çocukluğum

 

Bir başka delişmendi güneşimiz

Elif- Ba’ larla başlardı yaz

Kızılcık sopasıyla pişerdi

Umarsız, ağlamaklı gülüşlerimiz

Arılar, kuşlar konardı avutmaya

Sonra coşardı hep birlikte

Sordum Sarıçiçeklerimiz

 

 

Bir sestik

Temmuz sıcağında

Umuda koşar gibi koşardık

 

 

Evlerimiz bizimdi

Bayramlarımız bizim

Beraber tozuyandık

Beraber süpürülürdü

Çitlembik kabuklu kapı önleri

Kömürse kömür, kirse kir

En çok ellerimiz dokunurdu

Babalarımızın alın terine ve toprağa

 

 

Çizilmedik yol yoktu sekseğe

Patlak toplar yakarken tenimizi

Can kapar, can verirdik nefes nefese

Ceplerimizde gazoz kapakları

Rengarenk dünyalara açılan bilyelerimizle

Her darbede savrulsak da biraraya gelen

Ama güçlü, ama mağrur, ama kırılgan

Aynı sokakların

Dokuz kiremidiydik biz