Tozpembe, güzel,

 Sevinçli günlerin olur.

Neşeli çocukların cennet esintisi gülüşleriyle,  renklenir dünyan.

Ve bir gün güneş aniden batar, sağa sola koşar,

Kala kalırsın...

Güzel günlerin sonunda karanlıkta tek başına, bir başına kalırsın.

Nerde o miski amber kokular?

Nerde o cıvıl cıvıl neşeli zamanlar, gördün mü?

Uyandın mı?

Rüyalar aleminden.

Sonra

Şarkılarda, şiirlerde ararsın kendini...

Hayaller biter, rüyalar sona erer ve sen sessiz, soluksuz

Hıçkırıklarla uyanır,

 Bazen,

Eşinden, dostundan ve çoğu zamanda kendinden nefret edersin,

En çok yaptıklarına mı?

 Yoksa

Yapamadıklarına mı pişmansın...

Bir zamanlar kapamadığın pencerelerin artık açılmaz olur,

 Neden mi?

Çünkü artık aşk ile baktığın bir bahçen yoktur.

Artık hepsi geride kalmıştır

Sonra kapılar kapanır ve hıçkırıklarla baş başa kalırsın.

Dünden bugüne...

Doğmasını beklediğin güneş

Karanlıklarda kaybolmuş ise

Hayaller artık sadece mazide kalmıştır.